Saklansan da bulurum seni güzellik!

Kayıtlar

Nisan, 2015 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Père Lachaise'de Bir Kayıp Mezar: Ahmet Kaya

- Nisan 02, 2015

Okumayı sevdiğim kadar yazmayı, belki ikisinden çok paylaşmayı severim. İki kardeşle büyümenin en şahane yanlarından biriydi benim için paylaşmayı öğrenmek. Şahane şekillerde öğrendim ben paylaşmanın ne olduğunu, nasıl bir duygu olduğunu kardeşlerimle. Akşam oturma odasında televizyon karşısında sere serpe otururken maaile, biri kalkarsa şayet ayağa, giderse mutfağa, bir şey isteyip istemediğini içerdekilere sormayı o çocukluk akşamlarından öğrenirsin misal, veya sormadan getirmeyi ne aldıysan kendine birer tane de kardeşlerine. Ne gelirse eve, o anda yanında olsun olmasın, muhakkak üçe bölünür, eksik olanın payı saklanır. Güle oynaya, seve isteye kardeş payı edilir. Bu yüzdendir misal ''Bu da Feyza'mızın'' dediğinde Metin-Ali Özdemir, gözlerim dolar. (bknz. Kardeş Payı 1. bölüm sonu) Velhasıl bütün bu sosyal medya iletileri, dondurmakutusu çabaları, aman onu da koyayım, şunu da anlatayım derdi, paylaşmaya duyduğum sevgiden gelir ve fakat bazen öyle çok uçuşur ki

Paylaşmaya Övgü

Dünya anlaşılmayı bekleyen insanlarla dolmuş ve şişmiş durumda. Anlaşılmadığımızdan yakınıyoruz pekçoğumuz, ne kadar anlamaya çalıştığımızı düşünmeden. Oysa birileri bir yerlerden başlamalı, anlamaya çalışmalı ki bu kısır döngü bir son bulsun. İşte ben en çok buna talibim galiba şu kısacık hayatımda; anlamaya çalışıyorum. Anlıyorum diyemiyorum henüz, anlamak zor iş. Fakat elimden geleni yapıyorum anlayabilmek için benim gibi olmayan onbinlercesini.

İşte bu yüzden ben okurum, kendimi bildim bileli okurum, en çok kitap ve dergi. Gezerim sonra, küçücük de olsa bir seyahat imkanım varsa, değerlendiririm her nereye olursa, küçük bir taşra kasabası veya büyük bir metropol, haritada önemsiz bir nokta veya kocaman bir kıta. Izlerim sonra, dizi, film, belgesel, animasyon, ruhumun kaldırabildiği çeşitlilikte bulabildiğim, denk geldiğim pekçok görseli takip ederim. Tiyatro, sinema, konser, sergi, yine mümkün olduğunca. Müze gezmeyi sevenlerdenim. Etik ve vicdani olarak doğru bulmasam da, kafeslerin ardındaki gözleri her gördüğümde içim ezilse de, hayvanat bahçelerini de gezerim bir kereye mahsus olmak üzere. Müziksiz yaşayamayanlardanım. Yürürken yolda ağaçlara ve çiçeklere, sokak hayvanlarına ve kuşlara kulak veririm. Ve dinlerim ben insanları; bir taksi şoförünü, bir yaşlı teyzeyi, bir apartman görevlisini veya bir öğretmeni, bana gülümseyen ve bir şeyler anlatan herkesi dinlerim. Ne kadar çok açarsam kulaklarımı, gözlerimi ve ruhumu, o kadar iyi anlayabilirim dünyada anlaşılmayı bekleyen herkesi ve her şeyi. "Çünkü bir karnabaharın bile bir kalbi vardır," bilirim.

Ve ben paylaşmanın mutluluğunu tecrübe edebilenlerdenim. Beni mutlu eden bir şeyi ne zaman biriyle paylaşsam, mutluluğumun katlanarak arttığını her seferinde hissettim. İşte en çok da bu yüzden, bugüne kadar kişisel sosyal medya hesaplarımdan yaptığım paylaşımları daha sistematik ve özgür bir şekilde buradan yürütmeye karar verdim. Dondurma kutuları gibi, rengarenk ve pek çeşitli, o gün gözüme çarpan, ruhumu okşayan ve paylaşmaya değer bulduğum her şey burada bizlerle olacak bundan sonra.

Sevgiyle..