CESARET KÖPRÜSÜ: İLK AŞK

 “Ergenin yaşam görevi, ailesinden ayrışmak ve yetişkin hayata atılmaktır. İlk aşk bu atılıma zemin hazırlar, aileden yetişkinliğe geçişi sağlayan bir cesaret köprüsü olur.”

Böyle diyor psikoterapist Şule Öncü, Yatıyorum Bir Şey Diyor Musun? isimli kitabında. Fakat bizde ilk aşkı bırakın, komple aşka izin verilmediği için, ergen yürekte yeşermeye kalkan filizler ya aile, ya mahalle, ya da okul, kısacası “toplum” tarafından topuklar  altında çiğneniyor. Ve bu yüzden olsa gerek, hiçbir zaman aileden yetişkinliğe geçemiyor gençlerimiz. Din, namus, itibar gibi bahanelerle ancak ergenliğin coşkulu kalbinde kendiliğinden var olabilecek aşka dair güzelim duygular kızgın demirlerle dağlanıyor. Kendiliğinden diyorum, çünkü çoğu zaman aileden de öğrenemiyorlar bu zavallı çocuklar gerçek sevginin ne olduğunu. Zira gerçek sevgiyi, aşkın zerresini bilen, bundan neden bu kadar korksun, engel olsun ki?

Ne çok çabaladım ben de zamanında ilk aşkımı yaşayabilmek, ona sahip çıkabilmek için. Yara bere içinde olmayan yerim kalmadı. Çekmediğim dert, çile, psikolojik şiddet kalmadı. En sonunda çareyi kalbimi kafeslere kapatmakta buldum. Biliyorsunuz, ergenliğin onda dokuzu isyandır. Benim isyanım da seneler boyu herkese inat aşkımı içimde yaşatmak oldu. O güzelim filizleri, Küçük Prens’in gülünü koruduğu gibi korudum senelerce. Onlar da beni korudu. Sonra bir gün daha fazla yaşayamayacaklarını anladılar ve öldüler. Benim de korumam ortadan kalkmış, zırhım kaybolmuş oldu. Fakat bu başka bir hikaye.

Bugün yukarıdaki satırları okuduğumda anladım; meğer ilk aşkımla birlikte koruduğum aynı zamanda cesaret köprümmüş. İyi ki vazgeçmemişim, vazgeçememişim. Bugünki beni meğer o sayede var etmişim. Çok çekiştirilmiş, çok zorlanmışım o yetişkinliğe, bireyselliğe, bağımsızlığa varamayım diye. İyi ki direnmişim. Tüm gücümle, şartlarım ele verdiğinde direnmiş, dönüşmüş, değişmişim. Zor da olsa, geç de olsa yetişkinliğe varmışım. Umarım.